روانشناسان، يادگيري دف را تغيير نسبتاً پايداري مي دانند كه بر اثر تجربه در توانايي هاي بالقوه فرد به وجود مي آيد. در توضيح اين تعريف، لازم است اصطلاحات تغيير نسبتاً پايدار، توانايي بالقوه و تجربه شرح داده شود. منظور از تغيير نسبتاً «پايدار» تغييري است كه كم و بيش دوام دارد نه تغيير موقتي و ناپايدار كه در اثر عواملي مانند خستگي، مصرف دارو و عادت به تاريكي به وجود مي آيد.
ساز دف يكي از سازهايي است كه فيزيك بدني در آن اهميتي ويژه دارد.جنسيت دريادگيري آن اهميتي ندارد. سن مناسب براي شروع اين ساز حدوداً9 سالگيست زيرا در اين سنن عموماً بدن به مقداري از رشد رسيده كه از عهده نواختن اين ساز بر آيد هرچند ممكن است فردي در سن 7 سالگي داراي جثه بزرگتري نسبت به يك فرد 9 ساله باشد بطور كلي يادگيري اين ساز براي كودكان ريز نقش و با قدرت بدني كم و افراد سالمند بامشكلات فيزيكي (خصوصاً در ناحيه دست ها)، كه از ضعف و عدم انعطاف پذيري بدن رنج مي برند توصيه نمي شود زيرا بخاطر فيزيك خاص شان ممكن است در نواختن اين ساز دچار مشكل شوند. ياد آوري اين نكته ضروريست كه قدرت بدني لزوماً با بزرگي جثه در ارتباط نيست و عوامل ديگري نظير توارث و ذهن درآن نقش مهمي ايفا مي كنند.